Hipoteza Sałustowicza w górnictwie
Hipoteza Sałustowicza jest kluczowym narzędziem do analizy strefy spękań oraz odprężenia wokół wyrobisk korytarzowych w kontekście ciśnienia statycznego górotworu. Umożliwia ona określenie obciążeń generowanych przez skały znajdujące się w strefie odprężonej.
Założenia hipotezy
Według hipotezy, gdy w stropie lub spągu wyrobiska zostanie przekroczona wytrzymałość na rozciąganie, wyrobisko dąży do uzyskania przekroju eliptycznego. W tym stanie maksymalne naprężenia rozciągające nie powinny przekraczać wytrzymałości górotworu. W efekcie nad stropem wyrobiska powstaje strefa odprężeniowa.
Modyfikacje hipotezy
Hipoteza Sałustowicza została zmodyfikowana przez Z. Kłeczka, który uwzględnił dodatkowo strefę spękań w ociosach. Modyfikacja ta rozszerza zastosowanie hipotezy w praktyce górniczej.
Model sprężysty
W ramach hipotezy wykorzystuje się model ośrodka sprężystego, co oznacza, że przejście do nowego stanu równowagi w materiale powoduje jedynie odkształcenia sprężyste.
Hipoteza Sałustowicza, dzięki swoim założeniom i modyfikacjom, stanowi istotny element w zrozumieniu mechaniki górotworu oraz w praktycznym podejściu do zarządzania ryzykiem w górnictwie.
