Hieronim Rafał Łopaciński
Hieronim Rafał Łopaciński (1860-1906) był polskim językoznawcą, etnografem i historykiem Lublina. Urodził się w Ośnie Górnym, a jego rodzina miała korzenie w Litwie.
Wykształcenie i kariera
Łopaciński uczęszczał do Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Kaliszu, które ukończył w 1879 roku. Następnie studiował filologię na Uniwersytecie Warszawskim (1879-1883). Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel języków starożytnych w Warszawie, a następnie jako profesor filologii i historii w gimnazjum w Lublinie.
W 1900 roku został członkiem korespondentem Akademii Umiejętności. Odznaczony był Orderami św. Anny i św. Stanisława.
Obszary działalności
Hieronim Łopaciński prowadził badania w zakresie:
- słownictwa gwarowego
- obrzędów ludowych
- historii Lublina
- bibliologii
- latynistyki
Pracował nad zbiorami rękopisów i inkunabułów, a także współtworzył Muzeum Ludowe w Lublinie. Organizował wystawy sztuki i starożytności, a także współpracował z czasopismem geograficzno-etnograficznym „Wisła”.
Śmierć
Łopaciński zmarł tragicznie w wyniku wypadku drogowego, kiedy wypadł z bryczki i doznał ciężkich obrażeń.
Publikacje
Autor ponad 160 prac naukowych, w tym:
- Sprawozdanie o przekładzie Korneliusza Neposa (1884)
- O sposobach zachowania ubioru ludu (1888)
- Przysłowia, wyrażenia przysłowiowe, przypowieści od nazw miejscowych Ziemi Kaliskiej (1888)
- Przyczynki do słownika języka polskiego (1891-1900, 2 tomy)
- Życie i prace Jana Karłowicza (1904, z Erazmem Majewskim)
Był również encyklopedystą, współpracując z Zygmuntem Glogerem przy Encyklopedii staropolskiej.
Bibliografia
- R. Bender, Hieronim Rafał Łopaciński, Polski Słownik Biograficzny, t. XVIII, 1973
- Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, Wrocław 1984
