Hermann von Helmholtz
Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz (1821-1894) był niemieckim lekarzem, fizykiem, fizjologiem i filozofem, znanym z sformułowania zasady zachowania energii. Jego prace obejmowały różnorodne dziedziny, takie jak mechanika, akustyka, termodynamika, światło, elektryczność i magnetyzm.
Życiorys
Helmholtz urodził się w Poczdamie w rodzinie z tradycjami akademickimi. W 1838 roku rozpoczął studia medyczne w Friedrich-Wilhelms-Institut, gdzie uczęszczał na wykłady Jana Müllera. Po przebytej chorobie tyfusu, nabył własny mikroskop i skoncentrował się na badaniach nad układem nerwowym, co zaowocowało pracą doktorską, której temat dotyczył aksonów.
Po ukończeniu doktoratu w 1842 roku, Helmholtz pracował jako chirurg i kontynuował badania naukowe. Jego kariera akademicka obejmowała m.in. Uniwersytet w Heidelbergu oraz Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Berlinie. W 1891 roku został doktorem honorowym Uniwersytetu Odeskiego, a w latach 1892-1894 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.
Dorobek Naukowy
Helmholtz przyczynił się do zrozumienia zachowania energii w procesach fizjologicznych, badając chemiczne zmiany podczas ruchu mięśni. Zbudował urządzenia do pomiaru ciepła wydzielanego podczas tych procesów, co pozwoliło mu na sformułowanie zasady zachowania energii, podkreślając, że energia zmienia formę, ale nie znika.
W 1849 roku odkrył, że impulsy nerwowe przemieszczają się z prędkością 24,6 do 38,4 m/s, co wskazuje na ich związek z procesami chemicznymi i elektrycznymi. W 1854 roku zaproponował hipotezę, że Słońce rozgrzewa się w wyniku zapadania pod własnym ciężarem.
Wybrane Prace
- Über die Erhaltung der Kraft, 1847
- Liczenie i Mierzenie z Punktu Widzenia Teoryi Poznania, Warszawa 1901 (tłumaczenie Ludwik Silberstein)
