Herb Bełchatowa
Wygląd i symbolika
Herb Bełchatowa przedstawia w błękitnym polu drzewo na zielonym wzgórzu, z liśćmi w kolorze złotym, czerwonymi owocami oraz czarnym pniem. Około drzewa owija się czerwony wąż. Z prawej strony znajduje się postać Adama, a z lewej Ewy, oboje z złotymi włosami i liśćmi figowymi. Ewa trzyma w ugiętej ręce czerwone jabłko, a wąż z wysuniętym językiem spogląda na nią. Scena nawiązuje do biblijnej Księgi Rodzaju.
Historia
Herb datowany jest na XVIII wiek, kiedy to pojawił się na pieczęci miejskiej z 1798 roku. Wcześniejsze przekonania sugerowały, że został zaprojektowany w 1847 roku do Albumu Heroldii Królestwa Polskiego. Motyw Adama i Ewy był wcześniej używany, m.in. na pieczęciach cechu garncarzy. Istnieją teorie, że herb miał na celu reprezentowanie różnych grup narodowo-religijnych w Bełchatowie, co z czasem okazało się mało prawdopodobne.
W XX wieku, podczas zmian kolorystyki herbu, odbyła się dyskusja polityczna w Radzie Miejskiej. Radni lewicowi preferowali czerwoną barwę tła, natomiast liberałowie wybierali błękit. Ostatecznie zdecydowano się na niebieskie tło i czerwonego węża, co było zgodne z zasadami heraldyki. Zmiany te zostały formalnie przyjęte Uchwałą Rady Miejskiej Bełchatowa nr 58/V/97 w dniu 28 kwietnia 1997 roku.
Bibliografia
- Marek Adamczewski, Andrzej Kupski: Adam i Ewa w Raju, czyli o herbie miejskim Bełchatowa w latach 1737 – 1997, w: Bełchatów. Szkice z dziejów miasta, red. Dariusza Roguta, Piotrków Trybunalski 2005.
