„`html
Henryk Vogelfänger – Życiorys
Henryk Vogelfänger, znany również jako „Tońko” (ur. 4 października 1904 we Lwowie, zm. 6 października 1990 w Warszawie), był polskim aktorem radiowym i filmowym, doktorem nauk prawnych oraz adwokatem. Urodził się w spolonizowanej rodzinie żydowskiej, w której był synem Samuela i Berty oraz bratem Leontyny. Kształcił się w VI Państwowym Gimnazjum im. Stanisława Staszica we Lwowie, a następnie studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie uzyskał tytuł doktora.
W 1935 roku otworzył kancelarię adwokacką we Lwowie. W 1933 roku zyskał popularność jako „Tońko” w programie radiowym Wesoła Lwowska Fala, gdzie występował wraz z Kazimierzem Wajdą jako „Szczepko”. Duet zyskał uznanie dzięki skeczom oraz rolom lwowskich batiarów. Dzięki ich występom audycja stała się jednym z najpopularniejszych programów radiowych w przedwojennej Polsce, przyciągając ponad 6 milionów słuchaczy.
Vogelfänger zagrał również w trzech filmach: Będzie lepiej (1936), Włóczęgi (1939) oraz Serce batiara (1939). Po wybuchu II wojny światowej ewakuował się z Polski, przebywając w Rumunii, Jugosławii i Włoszech, aż dotarł do Francji. W 1944 roku został awansowany na podporucznika na terenie Holandii.
Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie studiował prawo administracyjne na Uniwersytecie w Edynburgu. Po powrocie do Polski w 1988 roku zamieszkał w pobliżu Warszawy, jednak ze względu na stan zdrowia nie mógł odwiedzić Lwowa. Jego żoną była dr Wanda Vogelfänger-Barker, z którą miał syna Anthony’ego Barkera.
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (3 maja 1985) – za całokształt pracy artystycznej w „Lwowskiej Fali”
- Złota odznaka honorowa Koła Lwowian w Londynie (1970)
Podsumowanie
Henryk Vogelfänger był nie tylko uznawanym aktorem, ale także prawnikiem i nauczycielem. Jego wkład w kulturę polską, zwłaszcza poprzez radiowe skecze, pozostaje nieoceniony. Po wojnie jego życie toczyło się głównie na emigracji, gdzie kontynuował naukę i pracę twórczą.
„`
