Henryk VII Rumpold
Henryk VII Rumpold (ok. 1350 – 24 grudnia 1394, Bolesławiec) był księciem żagańsko-głogowskim w latach 1369-1378. Po podziale dziedzictwa w 1378 roku, władał częścią wschodnią, obejmującą Głogów, Ścinawę oraz Bytom Odrzański, pozostając lennikiem czeskim.
Był drugim synem księcia żagańskiego Henryka V Żelaznego i Anny z Mazowsza. W źródłach często występuje z przydomkami „Średni” i „Większy”. Po śmierci ojca, Henryk VII rządził wspólnie z braćmi, Henrykiem VI Starszym i Henrykiem VIII Wróblem.
Panowanie i konflikty
W 1381 roku Henryk VII zażądał hołdu od stanów księstwa głogowskiego dla swojego młodszego brata. Dwa lata później, w okresie bezkrólewia w Polsce, próbował odzyskać Wschowę, co zakończyło się niepowodzeniem i najazdem rycerstwa wielkopolskiego. Konflikt o Wschowę został rozwiązany rozejmem w Miliczu w 1391 roku.
W trakcie panowania utrzymywał sojusz z księciem oleśnickim Konradem II, który wspierał go finansowo i militarnie.
Stan zdrowia i śmierć
Henryk VII cierpiał na otyłość oraz poważne problemy zdrowotne, w tym chorobę nóg, która zmusiła go do poruszania się w lektyce lub na wozie. Zmarł w 1394 roku w Bolesławcu i został pochowany w kościele kanoników regularnych św. Augustyna w Żaganiu.
Ocena i dziedzictwo
Mimo problemów zdrowotnych, Henryk VII był skutecznym gospodarzem, a za jego panowania księstwo głogowskie rozwijało się gospodarczo. Po jego śmierci, jego ziemie zostały przyłączone do posiadłości Henryka VIII Wróbla.
