Henryk VI Dobry
Henryk VI Dobry (ur. 18 marca 1294, zm. 24 listopada 1335) był księciem wrocławskim z dynastii Piastów, rządzącym w latach 1311–1335. Po jego śmierci księstwo przeszło pod panowanie króla Czech.
Pod opieką regentów
Po śmierci ojca, Henryk VI był małoletni i znalazł się pod opieką matki oraz stryja Bolka I Surowego. W 1302, po krótko trwającej regencji biskupa wrocławskiego, opiekę nad księstwem przejął król Wacław II, który sprowadził Henryka na dwór w Pradze.
Samodzielne rządy
Henryk został uznany za pełnoletniego w 1310, kiedy ożenił się z Anną Habsburżanką. Wkrótce po tym, pod wpływem możnych, księstwo wrocławskie zostało podzielone na trzy części: wrocławską, legnicką i brzeską. Henryk otrzymał Wrocław i, korzystając z pomocy patrycjuszy, zdołał spłacić zobowiązania.
W latach 1312–1317 Henryk prowadził wojnę z książętami głogowskimi o ziemie odzyskane przez jego ojca. Konflikt zakończył się przyłączeniem Uraza do dzierżaw Henryka. W 1321 Henryk zawarł pokój z Głogowczykami, uzyskując Smogorzów Wielki.
W 1323 uznał Łokietka za króla, ale ten ostatecznie nie objął księstwa. W 1324, w obawie przed bratem, złożył hołd lenny cesarzowi Ludwikowi Bawarskiemu, co zapewniło dziedziczenie księstwa przez jego córki. Aby wzmocnić swoją pozycję, ożenił córkę z Bolesławem Niemodlińskim i zawarł sojusz z zakonem krzyżackim.
W 1327, pod naciskiem patrycjatu wrocławskiego, Henryk podpisał układ z królem czeskim Janem Luksemburczykiem, który zapewnił księstwu niezależność, ale po jego śmierci miało przejść na koronę czeską. W zamian Henryk otrzymał ziemię kłodzką i rentę.
Henryk VI był zdecydowanym władcą, opierającym swoje rządy na wsparciu wrocławskiego patrycjatu, co przyniosło mu liczne przywileje. Zmarł 24 listopada 1335 i został pochowany w klasztorze klarysek we Wrocławiu. Z małżeństwa z Anną Habsburżanką miał trzy córki: Elżbietę, Eufemię i Małgorzatę. Nie doczekał się synów.
