„`html
Henryk Stanisław Mościcki
Henryk Stanisław Mościcki (17 października 1881 – 13 grudnia 1952) był polskim historykiem, profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i Jagiellońskiego, a także członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Życiorys
Urodził się w Ciechanowcu jako syn farmaceuty Władysława Mościckiego i Stanisławy z Niedziałkowskich. W latach 1902–1906 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim. Po ukończeniu studiów pracował jako profesor historii w Seminarium dla Nauczycieli Ludowych w Ursynowie, a od 1916 roku pełnił funkcję dyrektora tej instytucji.
W 1920 roku uzyskał habilitację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Później wykładał na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie oraz na Uniwersytecie Warszawskim. Był również naczelnikiem Wydziału Historyczno-Naukowego w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1918–1934). W 1936 roku uzyskał tytuł profesora tytularnego.
Podczas II wojny światowej był więziony w Pawiaku, a po wojnie kontynuował pracę jako profesor na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zmarł w 1952 roku i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Twórczość
Mościcki interesował się historią Polski XIX wieku oraz biografami polskimi. Jego prace obejmowały m.in. stosunki polsko-litewskie oraz działalność młodzieży patriotycznej w Królestwie Polskim. Był autorem licznych biografii, pamiętników oraz publikacji naukowych. Jego najważniejsze dzieła to:
- Wilno i Warszawa w „Dziadach” Mickiewicza (1908)
- Dzieje porozbiorowe Litwy i Rusi (1910–1913)
- Generał Jasiński i powstanie kościuszkowskie (1917)
- Jan Kiliński szewc warszawski (1919)
- Historia XX wieku (1934, z Janem Cynarskim)
Odznaczenia
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1932)
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu św. Sawy (Jugosławia)
Podsumowanie
Henryk Mościcki był znaczącą postacią w polskiej historiografii, który wpłynął na rozwój wiedzy o historii Polski oraz współczesnych wydarzeniach. Jego prace pozostają ważnym źródłem dla historyków i badaczy.
„`
