Henryk Krajewski
Henryk Krajewski herbu Jasieńczyk (1824-1897) był polskim działaczem politycznym, prawnikiem oraz adwokatem. Urodził się 20 grudnia 1824 roku w Dubie, a zmarł 19 czerwca 1897 roku w Warszawie.
Życiorys
Krajewski był synem Seweryna i Tekli Troszczyńskiej. Jego rodzina miała silne tradycje patriotyczne, a dziadek Antoni walczył u boku Tadeusza Kościuszki. Krajewski ukończył kursy prawnicze w Warszawie, a następnie studia na uniwersytecie w Moskwie, uzyskując stopień kandydata nauk prawnych w 1846 roku. Po powrocie do Warszawy pracował jako adiunkt w Wydziale Skarbowym.
Od 1846 roku angażował się w działalność spisków demokratycznych, stając na czele tajnego związku po śmierci Edwarda Domaszewskiego. Aresztowany w 1850 roku przez władze rosyjskie, przeszedł trudne śledztwo, które doprowadziło go do załamania nerwowego i współpracy z władzami. Skazany na 8 lat katorgi, trafił na Syberię, gdzie ożenił się z Anną Lewicką.
W 1856 roku, po amnestii, mógł pracować jako prawnik w Kiachcie. Po powrocie do Warszawy w 1860 roku, pracował w kancelarii ordynacji Zamoyskich oraz Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. Był aktywnym uczestnikiem powstania styczniowego, pełniąc funkcję w rządzie Karola Majewskiego i Romualda Traugutta oraz pisząc odezwę do Europy.
Po upadku powstania w 1864 roku Krajewski został ponownie aresztowany i zesłany do Kiereńska, gdzie spędził cztery lata. Po powrocie do Warszawy w 1869 roku, został adwokatem w Sądzie Apelacyjnym. Prowadził wiele spraw cywilnych i karnych, w tym obronę Tadeusza Rechniewskiego oraz Stanisława Hiszpańskiego. Cieszył się autorytetem w środowisku adwokackim, pełniąc funkcję prezesa Kasy Pomocy Adwokatów Przysięgłych.
Henryk Krajewski zmarł 19 czerwca 1897 roku i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Bibliografia
- Krzysztof Pol, Henryk Krajewski. Leksykon prawników polskich, Rzeczpospolita, dodatek Prawo co dnia, 4 stycznia 2000.
