Henryk II Trastámara

Henryk II Trastámara

Henryk II, znany jako Henryk Trastámara (ur. 13 stycznia 1333, zm. 29 maja 1379), był królem Kastylii i Leónu w latach 1369–1379. Był synem Alfonsa XI i Eleonory de Guzmán, a jego panowanie zapoczątkowało dynastię Trastámara.

Walka o tron Kastylii

Po śmierci ojca w 1350 roku, królem został jego przyrodni brat, Piotr I, co doprowadziło do buntu Henryka i jego brata Fadryka. Piotr I, wspierany przez arystokrację, stłumił powstanie, a Henryk udał się do Aragonii, gdzie zyskał wsparcie króla Piotra IV.

W 1366 roku Henryk, wspierany przez wojska francuskie, powrócił do Hiszpanii, zdobył przewagę i koronował się w Burgos. Jednak w bitwie pod Nájera w 1367 roku poniósł porażkę, mimo wsparcia Francuzów. Ostatecznie w 1369 roku pokonał Piotra I w bitwie pod Montiel, gdzie zabił go w trakcie negocjacji.

Panowanie

Jako król, Henryk II utrzymywał sojusze z Francją, kontynuując politykę centralizacji. Jego rządy charakteryzowały się walką z pretendentami do tronu, takimi jak Jan z Gandawy i Ferdynand I Portugalski. W 1375 roku zawarł pokój z Anglią i Aragonią, umacniając swoją pozycję.

Henryk był pierwszym władcą Hiszpanii, który wykorzystał antysemityzm w polityce, co prowadziło do prześladowań Żydów. Ożenił się z Joanną Manuelą, z którą miał troje dzieci, w tym Jana, przyszłego króla Kastylii.

Podsumowanie

Henryk II Trastámara był kluczową postacią w historii Kastylii, której rządy były naznaczone walką o władzę, centralizacją polityczną oraz wprowadzeniem polityki antysemickiej, co miało długotrwałe konsekwencje dla mniejszości żydowskiej w regionie.