Henryk I z Podiebradów (Starszy)
Henryk I z Podiebradów (ur. 15 maja 1448, zm. 24 czerwca 1498) był księciem ziębickim oraz hrabią kłodzkim, a także władcą na Podiebradach i księciem oleśnickim. Był czwartym dzieckiem króla czeskiego Jerzego z Podiebradów oraz Kunegundy z Šternberka.
Dzieciństwo i młodość
W wieku siedmiu lat został zaręczony z Hieronimą, córką wojewody siedmiogrodzkiego, jednak zaręczyny zostały zerwane. W 1460 roku, dzięki interwencji ojca, zawarł układ przedmałżeński z Urszulą Brandenburską. W 1462 roku, razem z rodzeństwem, uzyskał tytuł księcia Rzeszy. W 1465 roku objął księstwo ziębickie i hrabstwo kłodzkie.
Działalność za życia ojca
Henryk aktywnie uczestniczył w polityce swojego ojca, stając się zarządcą Czech po jego śmierci w 1471 roku. Wspierał kandydaturę Władysława Jagiellończyka, co zaowocowało jego przejściem na katolicyzm dwa lata później. Po podziale majątku po śmierci ojca, Henryk stał się samodzielnym księciem ziębickim.
Samodzielne rządy na Śląsku
Po objęciu rządów Henryk dążył do rozszerzenia swoich posiadłości. W 1472 roku nabył dobra górnośląskie od księcia oleśnickiego, jednak plany te nie powiodły się z powodu zmiany sytuacji politycznej. W 1495 roku zdołał jednak zdobyć księstwo oleśnickie oraz Wołów w zamian za Podiebrady. Zmarł 24 czerwca 1498 w Kłodzku i został pochowany w klasztorze obserwantów.
Potomstwo
Henryk I ożenił się z Urszulą Brandenburską, z którą miał pięciu synów i trzy córki:
- Albrecht – książę ziębicko-oleśnicki
- Jerzy – książę ziębicko-oleśnicki
- Jan – zmarły w niemowlęctwie
- Małgorzata – księżniczka ziębicka
- Karl I – książę ziębicki
- Ludwik – zmarły w dzieciństwie
- Magdalena – księżniczka ziębicka
- Sidonia – księżniczka ziębicka
Podsumowanie
Henryk I z Podiebradów był ważną postacią polityczną w swoim czasie, prowadzącą działania mające na celu umocnienie władzy i pozycji swojego rodu. Jego życie i rządy były związane z dynamicznymi zmianami politycznymi w regionie, a jego potomstwo kontynuowało dziedzictwo rodziny.
