Henryk Hawrylak
Henryk Hawrylak (25 maja 1924 – 21 listopada 2013) był polskim profesorem i inżynierem mechanikiem, specjalizującym się w budowie i eksploatacji maszyn górnictwa odkrywkowego.
Życie i kariera
Po zakończeniu II wojny światowej Hawrylak związany był z Wrocławiem, gdzie studiował i angażował się w odbudowę miasta oraz życia akademickiego. Ukończył studia w 1950 roku, a następnie obronił pracę doktorską w 1961, habilitował się w 1965, a w 1969 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1975 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego.
Był mężem architekt Jadwigi Grabowskiej-Hawrylak oraz ojcem Katarzyny Hawrylak-Brzezowskiej, która pełniła funkcję miejskiego konserwatora zabytków we Wrocławiu w latach 1995-2017.
Działalność naukowa
Hawrylak skoncentrował swoje badania na wpływie narzędzi urabiania kopalin na geologię górotworu. Jego prace doprowadziły do powstania polskich koparek wielonaczyniowych oraz ładowarko-zwałowarek, produkowanych w zunifikowanych seriach. Jego szkoła naukowa przyczyniła się do kształcenia pięciu profesorów i czterech doktorów habilitowanych do 2005 roku.
Publikacje i osiągnięcia
Był autorem ponad 120 publikacji naukowych, w tym 8 książek, oraz promotorem 16 doktoratów. Przez 25 lat kierował Zakładem Maszyn i Urządzeń Górnictwa Odkrywkowego na Politechnice Wrocławskiej, a także pełnił różne funkcje kierownicze, w tym dyrektora Instytutu Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn oraz dziekana Wydziału Mechanicznego.
Wyróżnienia
- Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (2000)
- Doktor honoris causa Politechniki Koszalińskiej (2005)
- Doktor honoris causa Politechniki Lubelskiej (2005)
Hawrylak był wielokrotnie nagradzany za swoją działalność naukową, dydaktyczną i społeczną, a także był członkiem wielu prestiżowych instytucji, w tym Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk oraz Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów.
