Henryk Grynberg
Henryk Grynberg, urodzony 4 lipca 1936 roku w Warszawie, to polski prozaik, poeta, dramaturg i eseista, który w swojej twórczości koncentruje się głównie na tematyce Holocaustu oraz losie polskich Żydów.
Życiorys
W czasie II wojny światowej Grynberg, z powodu żydowskiego pochodzenia, ukrywał się w Radoszynie oraz Warszawie. Z jego licznej rodziny tylko on i jego matka przeżyli Holocaust, dzięki pomocy Polaków. Po wojnie ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łodzi.
W 1967 roku wyjechał do USA, gdzie studiował literaturę rosyjską na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles. Pracował w U.S. Information Agency oraz w rozgłośni Głos Ameryki, a także współpracował z emigracyjnymi pismami literackimi.
Debiutował opowiadaniem „Ekipa 'Antygona'” w 1959 roku, a jego pierwszą książką był zbiór opowiadań pod tym samym tytułem (1963). W 1993 roku opublikował książkę „Dziedzictwo”, badającą okoliczności śmierci bliskich mu osób.
W 2006 roku „Życie Warszawy” ujawniło, że Grynberg był zarejestrowany jako tajny współpracownik SB. W wywiadach i książkach wyjaśnił, że jego współpraca była wymuszona przez zagrożenie aresztowaniem jego ojczyma.
Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, a jego utwory przetłumaczono na wiele języków.
Nagrody i wyróżnienia
- Laureat Nagrody Kościelskich (1966)
- Nominacje do Nagrody Literackiej Nike za książki takie jak „Drohobycz”, „Memorbuch”, „Monolog polsko-żydowski” i „Uchodźcy”
- Laureat nagrody za „Drohobycz, Drohobycz” (2002)
Twórczość
Proza
- Ekipa „Antygona” (1963)
- Żydowska wojna (1965)
- Drohobycz, Drohobycz (1997)
- Memorbuch (2000)
- Ciąg dalszy (2008)
- Pamiętnik (2011)
Poezja
- Święto kamieni (1964)
- Antynostalgia (1971)
- Po zmartwychwstaniu (1982)
Dramaty
- Kronika (1984)
- Kabaret po tamtej stronie (1997)
Henryk Grynberg to ważna postać w polskiej literaturze, której twórczość odzwierciedla skomplikowaną historię Żydów w Polsce oraz ich przetrwanie w trudnych czasach.
