Helicobacter pylori – Charakterystyka
Helicobacter pylori (H. pylori) to Gram-ujemna, spiralna bakteria, która zasiedla błonę śluzową żołądka. Szacuje się, że infekcje tą bakterią dotyczą około 70% populacji w krajach rozwijających się i 30% w krajach rozwiniętych. H. pylori jest odpowiedzialna za 80% przypadków wrzodów żołądka i 90% wrzodów dwunastnicy. W większości przypadków zakażenie nie prowadzi do objawów chorobowych.
Historia odkrycia
Bakteria została odkryta w 1875 roku, jednak jej właściwości chorobotwórcze zostały potwierdzone dopiero w latach 80. XX wieku. Barry Marshall i Robin Warren udowodnili, że H. pylori jest czynnikiem wywołującym choroby wrzodowe.
Biologia i morfologia
H. pylori ma długość 3–6 μm i szerokość 0,6 μm. Wymaga niewielkiej ilości tlenu i jest bardzo ruchliwa dzięki posiadanym rzęskom. Bakteria wytwarza ureazę, co pozwala jej przetrwać w kwaśnym środowisku żołądka, neutralizując kwas solny.
Epidemiologia i drogi zakażenia
Infekcje H. pylori występują głównie drogą pokarmową, szczególnie w dzieciństwie. Zakażenie może być przenoszone poprzez kontakt ze śliną lub zanieczyszczonym jedzeniem.
Chorobotwórczość
H. pylori prowadzi do przewlekłego zapalenia błony śluzowej żołądka i może być przyczyną choroby wrzodowej oraz nowotworów, takich jak rak żołądka czy chłoniak MALT. Zakażenie bakterią rzadko objawia się wyraźnymi symptomami.
Diagnostyka
Diagnostyka zakażenia H. pylori dzieli się na inwazyjną (gastroskopia, biopsja) i nieinwazyjną (testy serologiczne, oddechowe). Testy na obecność przeciwciał IgG są mniej specyficzne, podczas gdy test oddechowy wykazuje wysoką czułość.
Leczenie
Leczenie ma na celu eradykację bakterii. Standardowa terapia obejmuje kombinację leków, w tym inhibitory pompy protonowej oraz antybiotyki. Opór na antybiotyki stanowi główny problem w terapii.
Podsumowanie
H. pylori to powszechny patogen związany z chorobami żołądka, w tym wrzodami i rakiem. Jego diagnostyka i leczenie są kluczowe dla zapobiegania poważnym komplikacjom zdrowotnym. Dalsze badania nad genotypem i patogenezą H. pylori mogą przyczynić się do rozwoju skuteczniejszych terapii i profilaktyki.
