Christian Johann Heinrich Heine
Christian Johann Heinrich Heine, znany także jako Harry Chaim Heine, urodził się 13 grudnia 1797 roku w Düsseldorfie, a zmarł 17 lutego 1856 roku w Paryżu. Był niemieckim poetą żydowskiego pochodzenia, jednym z najwybitniejszych liryków romantyzmu, a także prozaikiem i publicystą.
Życiorys
Heine pochodził z rodziny żydowskiej; jego ojciec był kupcem. W młodości doświadczył wpływu francuskiej okupacji, która przyczyniła się do zniesienia niektórych ograniczeń dla Żydów. Był zwolennikiem Napoleona Bonaparte. Po nieudanych próbach kariery w bankowości i handlu, rozpoczął studia na uniwersytetach w Bonn, Getyndze i Berlinie, uzyskując w 1825 roku tytuł doktora prawa. Aby móc pracować w administracji, przeszedł na protestantyzm, jednak nigdy nie podjął pracy jako prawnik, koncentrując się na pisarstwie.
Po śmierci stryja, który go wydziedziczył, Heine zmagał się z problemami finansowymi i walką o spadek. Dodatkowo, informacje o jego rzekomym wynagrodzeniu od rządu francuskiego pogorszyły jego sytuację. W 1848 roku zachorował, co doprowadziło go do paraliżu oraz częściowej ślepoty. Zmarł po ośmiu latach cierpień i został pochowany na cmentarzu Montmartre w Paryżu.
Heine zdobył uznanie dzięki „Księdze pieśni” z 1827 roku, a jego utwory muzyczne były interpretowane przez takich kompozytorów jak Robert Schumann i Franz Schubert. Jego poezja miała duże znaczenie dla polskich poetów okresu pozytywizmu, a wiersze tłumaczyli m.in. Adam Asnyk i Maria Konopnicka.
Kontrowersje
Heine był postacią kontrowersyjną, znaną z ostrych satyr i radykalnych poglądów, co skutkowało oskarżeniami o brak patriotyzmu. Próby stawiania mu pomników w Niemczech w XIX i XX wieku spotykały się z protestami. W czasach nazizmu, niektóre jego wiersze były włączane do antologii z adnotacją „autor nieznany”. Jego dzieła miały większe znaczenie za granicą, zwłaszcza we Francji, Anglii i Ameryce. Ocena jego roli politycznej i związku z marksizmem pozostaje przedmiotem sporów do dziś.
