Telewizja wysokiej rozdzielczości (HDTV)
Telewizja wysokiej rozdzielczości (HDTV) to system, który oferuje sygnał o rozdzielczości co najmniej 1280×720 pikseli, co znacznie przewyższa tradycyjne standardy (PAL, NTSC).
Rozwój i implementacja standardu
Prace nad HDTV rozpoczęto w 1964 roku w Japonii, a pierwsze systemy analogowe, takie jak japoński MUSE oraz HD-MAC w Europie, pojawiły się w late ’80 i początku ’90. W 2004 roku w Europie rozpoczęto transmisje HDTV, a w Polsce pierwsza platforma satelitarna n. uruchomiła HD w 2006 roku.
W 2011 roku BBC rozpoczęło eksperymentalne nadawanie w jakości 1080p, ale ze względu na koszty przerwano tę transmisję. Obecnie wiele filmów oraz gier wideo wykorzystuje rozdzielczość HDTV.
Oznaczenia i rozdzielczości
HDTV jest oznaczana jako:
- 720p – 1280×720 pikseli
- 1080i – 1920×1080 pikseli z przeplotem
- 1080p – 1920×1080 pikseli bez przeplotu
Oznaczenie „i” wskazuje na metodę z przeplotem, a „p” na skanowanie progresywne, co zapewnia lepszą jakość obrazu.
Zalety HDTV
- Większa rozdzielczość i szczegółowość obrazu, co jest szczególnie widoczne na dużych ekranach.
- Transmisja w formacie 16:9, co wykorzystuje pełne możliwości ekranów panoramicznych.
Przesyłanie strumienia HD
Do przesyłania nieskompresowanego obrazu cyfrowego wprowadzono standardy, które zapewniają odpowiednie pasmo (min. 1,5 Gbit/s). Najczęściej stosowane metody kodowania to:
- MPEG-2
- H.264/MPEG-4 AVC
Podsumowanie
HDTV to nowoczesny standard telewizyjny, który zapewnia wyższą jakość obrazu dzięki większej rozdzielczości i nowoczesnym technikom przesyłania sygnału. Jego rozwój w Europie i Polsce przyczynił się do powszechnego dostępu do kanałów HD, co zmienia sposób konsumpcji treści wizualnych.
