Hardware Description Language (HDL)
Hardware Description Language (HDL), czyli język opisu sprzętu, to grupa języków komputerowych stosowanych do opisu układów cyfrowych w technice cyfrowej. Istnieją dwa główne podejścia do opisu tych układów:
- Opis behawioralny: Projektant określa zależności między wyjściami a wejściami, a realizację układu przeprowadza kompilator.
- Opis funkcjonalny: Projektant definiuje bloki funkcjonalne oraz relacje między nimi, które mogą mieć różny stopień skomplikowania, od prostych funkcji logicznych po złożone elementy takie jak pamięci czy sumatory.
Języki HDL nie tylko pozwalają na syntezę układów, ale również oferują możliwości optymalizacji, w tym minimalizację funkcji, upraszczanie obwodów oraz testowanie i symulację funkcjonalną zaprojektowanych układów.
Historia języków HDL
Początki języków opisu sprzętu sięgają lat 50. XX wieku, kiedy to zainicjowano potrzeby uproszczenia i automatyzacji procesu projektowania. Pierwsze języki HDL powstały w Stanach Zjednoczonych, gdzie wprowadzono standardy ANSI, a później międzynarodowe standardy IEEE.
Najważniejsze języki HDL
Do kluczowych języków opisu sprzętu należą:
- Verilog
- VHDL
Inne języki to m.in.:
- ABEL
- AHDL
- ZEUS
- CONLAN
- KIDLAN
