Hannibal
Hannibal (247 p.n.e. – 183 p.n.e.) był kartagińskim dowódcą wojskowym i politykiem, uznawanym za jednego z najwybitniejszych wodzów starożytności. Był synem Hamilkara Barkasa i spędził część swojego życia w Hiszpanii, gdzie zdobywał doświadczenie wojskowe i strategię.
Życiorys
Hannibal rozpoczął swoją karierę wojskową w 224 p.n.e., a w 221 p.n.e. przejął dowództwo nad armią kartagińską po śmierci Hazdrubala Starszego. W 219 p.n.e. zdobył miasto Sagunt, co doprowadziło do wypowiedzenia wojny przez Rzym i rozpoczęcia II wojny punickiej.
Wojna z Rzymem
W 218 roku Hannibal przekroczył Pireneje, Alpy i wprowadził swoje siły do Italii. Po pokonaniu Rzymian w bitwie pod Ticinus i nad rzeką Trebią, odniósł wielkie zwycięstwo w bitwie pod Jeziorem Trazymeńskim w 217 roku. Jego największe osiągnięcie miało miejsce 2 sierpnia 216 roku, kiedy to w bitwie pod Kannami zadał Rzymianom druzgocącą klęskę, eliminując dwukrotnie większe siły wroga.
Pomimo sukcesów, Hannibal nie zdołał zdobyć Rzymu i przez następne 10 lat jego działania skupiały się na osłabieniu rzymskich sojuszników. W 204 roku Scypion Afrykański lądował w Afryce, zmuszając Hannibala do wycofania się z Italii. Ostatecznie w 202 roku Hannibal przegrał bitwę pod Zamą, co doprowadziło do niekorzystnego traktatu pokojowego dla Kartaginy.
Po II wojnie punickiej
Po wojnie Hannibal pełnił funkcję sufeta w Kartaginie, gdzie przeprowadził reformy ograniczające władzę oligarchiczną. Jednak w 195 roku musiał uciekać z kraju. Po kilku latach na dworze seleukidzkiego króla Antiocha, w 183 roku popełnił samobójstwo w Bitynii.
Znaczenie
- Jest uznawany za jednego z największych wodzów starożytności, a jego taktyki są badane do dziś.
- Po serii jego zwycięstw wyrażenie „Hannibal ante portas” stało się ostrzeżeniem przed nadchodzącym niebezpieczeństwem.
Podsumowanie
Hannibal był kluczową postacią w historii wojskowości, którego innowacyjne taktyki oraz zdolności przywódcze pozostają inspiracją dla strategów do dzisiaj.
