Hanna Pieńkowska
Hanna Pieńkowska (22 września 1917 – 18 czerwca 1976) była polską konserwatorką zabytków, znaną z wkładu w ochronę dziedzictwa kulturowego w Polsce.
Życiorys
Urodziła się w Żytomierzu jako córka neurologa i psychiatry, Stefana Pieńkowskiego. Po rozpoczęciu studiów z historii sztuki przed II wojną światową, osiedliła się w Krakowie po wojnie. Po ukończeniu studiów, pracowała w Urzędzie Konserwatorskim pod kierunkiem Józefa Dutkiewicza. W 1951 roku objęła stanowisko wojewódzkiego konserwatora zabytków, które pełniła do końca życia.
Hanna Pieńkowska przyczyniła się do wielu inicjatyw, w tym:
- Ochrona wsi Chochołów
- Założenie Nadwiślańskiego Parku Etnograficznego w Wygiezłowie
- Powstanie ogrodów renesansowych w Mogilanach
W latach 1966–1970 była prezesem krakowskiego oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki.
Upamiętnienie
- Patronka dorocznej nagrody Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, ustanowionej w 1984 roku.
- W 2004 roku ulicy Stolarskiej w Nowym Sączu nadano imię Hanny Pieńkowskiej.
Bibliografia
- Roman Łazarski, Pożegnania. Hanna Pieńkowska, „Taternik”, nr 3, 1976, str. 138.
- Andrzej Gaczoł, Pieńkowska Hanna, w: Polski słownik biograficzny konserwatorów zabytków, red. Henryk Kondziela, Hanna Krzyżanowska, Poznań, 2006.
