Hakownica
Hakownica, znana również jako Hakenbüchse, to jeden z najstarszych typów ręcznej broni palnej, używany od XIV do XVI wieku. Była to ciężka rusznica stosowana głównie do obrony miast i zamków, co sprawia, że zalicza się ją do najlżejszej kategorii średniowiecznej i renesansowej artylerii.
Charakterystyka
Charakterystycznym elementem hakownicy jest hak umieszczony w okolicy wylotu lufy, skierowany pod kątem prostym w dół. Umożliwiał on amortyzowanie odrzutu poprzez oparcie broni o mur lub płot podczas strzelania. W przypadku działań obronnych hakownica mogła być obsługiwana przez jednego strzelca, natomiast w terenie wymagała dwóch osób: jednej do noszenia broni i drugiej do podparcia jej.
Hakownice były transportowane na wozach, szczególnie w kontekście walk polowych. Składały się z lufy osadzonej w drewnianym łożu, często zakończonym prymitywną kolbą. W tylnej części lufy znajdował się otwór zapałowy z panewką, a ładunek miotający (proch czarny) zapalano ręcznie, co zmieniało się w XV wieku, kiedy to zaczęto stosować prymitywne zamki lontowe.
Podsumowanie
- Hakownica to jeden z najstarszych typów broni palnej, używana od XIV do XVI wieku.
- Charakterystyczny hak służył do amortyzowania odrzutu.
- Obsługa hakownicy wymagała jednego lub dwóch strzelców w zależności od warunków.
- Broni używano w obronie miast oraz w walkach polowych, transportując ją na wozach.
- Z czasem wprowadzono prymitywne zamki lontowe, co ułatwiło strzelanie.
