Reklama

Hadrian I

Hadrian I (lub Adrian I) był 95. papieżem, który pełnił swoją funkcję od 1 lutego 772 do 25 grudnia 795 roku. Urodził się w Rzymie w szlacheckiej rodzinie arystokratycznej.

Reklama

Życiorys

Hadrian I został wybrany biskupem Rzymu w lutym 772 roku. Kontynuował politykę swoich poprzedników, papieży Pawła I i Stefana III, utrzymując przyjazne relacje z Karolingami, a szczególnie z Karolem Wielkim. W 773 roku, w obliczu najazdu Dezyderiusza, króla Longobardów, Hadrian zagroził ekskomuniką oraz zwrócił się o pomoc do Karola Wielkiego, który ostatecznie pokonał Longobardów i zdobył Pawię w 774 roku.

W ramach uzgodnień między Hadrianem a Karolem, większość terenów Italii została przekazana Państwu Kościelnemu, z wyjątkiem Toskanii oraz księstw Spoleto i Terraciny. Hadrian I był również pierwszym papieżem, który bił monety z własnym wizerunkiem oraz datował pontyfikaty według ich długości.

Reklama

Wpływ na Kościół i kulturę

Hadrian I zaakceptował postanowienia Soboru Nicejskiego II, potępiając ikonoklazm i wspierając kult obrazów. Na soborze przedstawiono także żądanie Hadriana o zwrot Ilirii Rzymowi, które jednak nie zostało uwzględnione.

Pontyfikat Hadriana I charakteryzował się także działalnością budowlaną: odbudował akwedukty, restaurując kościoły i umacniając brzegi Tybru. Rozwijał także sieć gospodarstw kościelnych angażujących się w działalność charytatywną.

Dziedzictwo

Po śmierci Hadriana I w 795 roku, Karol Wielki wyraził żal, porównując jego stratę do utraty brata, oraz zlecił odprawienie mszy w jego intencji. Hadrian I pozostaje w historii jako papież o najdłuższym pontyfikacie od czasów św. Piotra aż do Piusa VI w XVIII wieku.