Haakon IV Stary
Haakon IV Stary (norw. Håkon IV Håkonsson) był królem Norwegii od 1217 do 1263 roku. Urodził się w 1204 roku jako syn Haakona III i Ingi z Varteig.
Panowanie i osiągnięcia
Haakon IV został wybrany na króla przez stronnictwo Birkebeiner, które dążyło do zjednoczenia Norwegii. Jego rządy zakończyły okres wojen domowych w kraju. W 1240 roku stłumił ostatnie powstanie, które było efektem działań Skule Baardssona. Koronacja Haakona miała miejsce w 1247 roku w Nidaros, gdzie dokonał jej legat papieski kardynał Wilhelm z Modeny.
W czasie jego panowania Norwegia miała kontrolę nad Wyspami Owczymi, Islandią i Grenlandią. Haakon dążył do nawiązywania kontaktów z innymi krajami, w 1258 roku wydając córkę Krystynę za Filipa, brata króla Alfonsa X Kastylijskiego. Miał również dobre relacje z papieżem, który około 1250 roku planował uczynić go cesarzem rzymskim.
Wyprawa na Hebrydy
W 1263 roku Haakon zorganizował największą w historii Norwegii wyprawę morską w obronie Hebrydów, po tym jak król Szkocji zgłosił swoje roszczenia do tych wysp. Po kilku sukcesach militarnych, podczas zimowej przerwy na Orkadach, Haakon zachorował i zmarł.
Podsumowanie
Haakon IV Stary odegrał kluczową rolę w zjednoczeniu Norwegii oraz w umacnianiu jej pozycji na arenie międzynarodowej. Jego rządy były czasem stabilizacji politycznej oraz ekspansji terytorialnej. Zmarł 15 grudnia 1263 roku, pozostawiając po sobie znaczące dziedzictwo.
