Haakon I Dobry – Król Norwegii
Haakon I Dobry (norw. Håkon I (Haraldsson) Adelsteinsfostre den Gode) był królem Norwegii w latach 933-961, reprezentującym dynastię Ynglingów. Urodził się około 915-920 roku jako najmłodszy syn króla Haralda I Pięknowłosego i Thory Morsterstang. Był przyrodnim bratem Eryka Krwawego Topora.
Wczesne życie
Haakon spędził część swojego dzieciństwa na dworze króla Anglii Athelstana, gdzie trafił w wyniku umowy między swoim ojcem a angielskim monarchą. W Anglii został ochrzczony. Po śmierci ojca w 933 roku, Haakon postanowił wrócić do Norwegii, aby objąć władzę.
Panowanie
Po przybyciu do Norwegii z pomocą angielskich wojsk i lokalnych Norwegów, którzy sprzeciwiali się brutalnym rządom Eryka Krwawego Topora, Haakon w 934 roku zajął tron. Po kilku latach walki, w 945 roku, udało mu się wygnać Eryka z kraju. W zamian za wsparcie, Haakon obiecał przywrócić prawa i podatki obowiązujące za czasów Haralda Pięknowłosego.
Problemy z rządzeniem
Mimo wygnania Eryka, Haakon nie zdołał w pełni zjednoczyć Norwegii, zmagając się z samodzielnością jarlów oraz oporem ludności wobec chrześcijaństwa. Synowie Eryka, przebywający głównie na wyspach brytyjskich, z pomocą Duńczyków organizowali najazdy na Norwegię. W 960 lub 961 roku, podczas bitwy pod Fitje, Haakon został pokonany przez Haralda II, znanego jako Szara Opończa, i poległ w walce.
Życie osobiste
Haakon I Dobry nie był żonaty, jednak przypuszcza się, że miał córkę o imieniu Thora. Szczegóły dotyczące jej życia nie są znane.
Podsumowanie
Haakon I Dobry, król Norwegii, zasłynął z prób zjednoczenia kraju oraz wprowadzenia chrześcijaństwa, mimo napotykanych trudności. Jego panowanie zakończyło się tragiczną śmiercią w bitwie, pozostawiając po sobie złożoną historię rządów i walki o władzę w Norwegii.
