Gwido z Arezzo
Gwido z Arezzo (ur. 990–1000, zm. 1045–1050) był włoskim benedyktynem, teoretykiem muzyki oraz błogosławionym Kościoła katolickiego. Pochodził z opactwa Pomposa i tam rozpoczął swoje nauki.
Kariera i podróże
W 1025 roku, dzięki biskupowi Teobaldowi, został nauczycielem chóru chłopięcego w Arezzo, gdzie spędził znaczną część swojego życia. W trakcie swojej kariery podróżował do takich miejsc jak Saint-Maur-des-Fossés, Évreux, Saint-Denis oraz Canterbury. Ostatnie lata życia spędził w klasztorze kamedułów, gdzie dążył do życia eremity w duchu św. Romualda.
Osiągnięcia muzyczne
Gwido z Arezzo był pionierem w dziedzinie notacji muzycznej. Udoskonalił zapis nutowy i wprowadził metodę śpiewu solmizacyjnego, opierając się na nazwach dźwięków heksachordu: ut, re, mi, fa, sol, la. W XVII wieku ut zmieniono na do, a dodano si.
W swoim traktacie Micrologus opisał technikę organalną, a także napisał traktat o muzyce oraz jego wierszowaną wersję Regulae rhytmicae i Epistola de ignoto cantu.
Innowacje w notacji muzycznej
Muzyka liturgiczna wczesnego średniowiecza była zapisywana za pomocą znaków zwanych neumami. Gwido wprowadził innowacje, dodając kolorowe linie do zapisu muzycznego: czerwoną dla dźwięku f oraz żółtą dla dźwięku c1. Wkrótce zaczęto używać czterech linii, co ułatwiło zapisywanie wysokości dźwięków.
Dziedzictwo i kult
Dzięki swoim osiągnięciom w muzykologii, od XVI wieku Gwido z Arezzo był czczony jako błogosławiony. Jego imieniem nazwano krater na Merkurym. Wspomnienie liturgiczne bł. Gwidona obchodzone jest w Kościele rzymskokatolickim 7 września.
