Gustav Radbruch
Gustav Radbruch (21 listopada 1878 – 23 listopada 1949) był niemieckim filozofem prawnym i profesorem. Należał do neokantowskiej szkoły badeńskiej. Radbruch był deputowanym do Reichstagu z ramienia SPD w latach 1920–1924 oraz pełnił funkcję ministra sprawiedliwości w republice Weimarskiej.
Kariera polityczna
Radbruch działał jako minister sprawiedliwości w dwóch gabinetach pod przewodnictwem Gustava Stresemanna oraz w gabinecie kanclerza Josepha Wirtha. Jego działalność polityczna miała znaczący wpływ na kształtowanie prawa w Niemczech tego okresu.
Formuła Radbrucha
Radbruch jest najbardziej znany z tzw. formuły Radbrucha, która stwierdza, że „prawo krańcowo niesprawiedliwe nie jest prawem”. Zgodnie z tą formułą, przepisy prawne, które są rażąco sprzeczne z prawem naturalnym, mogą być traktowane jako nieważne w procesie stosowania prawa.
Publikacje
Radbruch był autorem wielu prac dotyczących teorii prawa, w tym:
- Wstęp do prawoznawstwa (1924)
- Zarys filozofji prawa (1938)
- Formuła Radbrucha. Filozofia prawa na granicy pozytywizmu prawniczego – Jerzy Zajadło (2001)
- Dziedzictwo przeszłości. Gustaw Radbruch: portret filozofa, prawnika, polityka i humanisty – Jerzy Zajadło (2007)
Linki zewnętrzne
Prace Gustava Radbrucha można znaleźć w bibliotece Polona: Prace Gustava Radbrucha.
Podsumowanie
Gustav Radbruch był wpływowym niemieckim filozofem prawa, który wniósł istotny wkład w rozwój teorii prawa oraz polityki w republice Weimarskiej. Jego formuła Radbrucha pozostaje ważnym punktem odniesienia w dyskusjach o etyce prawa.
