Gun Carrier Mark I
Gun Carrier Mark I, znany również jako „Transporter artyleryjski wz. I”, to brytyjski pojazd wojskowy z czasów I wojny światowej, uznawany za pierwsze na świecie samobieżne działo polowe o napędzie gąsienicowym.
Historia
Pojazd został stworzony w odpowiedzi na potrzebę mobilizacji ciężkiej artylerii w warunkach wojny manewrowej. Major Gregg, inżynier firmy Metropolitan, zaproponował skonstruowanie samobieżnego pojazdu artyleryjskiego, wykorzystując elementy czołgu Mark I. Produkcja prototypu rozpoczęła się 5 czerwca 1916 roku, a pierwsze próby miały miejsce 3 marca 1917 roku. Zamówiono 50 pojazdów, które dostarczono w czerwcu i lipcu tego samego roku.
Opis konstrukcji
Pojazd charakteryzował się niskim podwoziem oraz prostokątnym nadwoziem. Wyposażony był w silnik Daimler o mocy 105 KM, umieszczony z tyłu. Sterowanie wymagało zaangażowania czterech osób: kierowcy, hamulcowego oraz dwóch biegowych, odpowiedzialnych za niezależne gąsienice. Uzbrojenie, w postaci 5-calowego działa polowego lub 6-calowej haubicy, było montowane na ruchomej platformie, która mogła być opuszczana na ziemię przed strzałem. Choć teoretycznie możliwe było strzelanie z transportera, w praktyce działało to tylko w przypadku haubicy.
Historia operacyjna
W lipcu 1917 roku utworzono dwie kompanie Gun Carrierów, każda z 24 pojazdami. Pomimo ich potencjału, żaden z pojazdów nie został użyty w boju, ponieważ nie doszło do planowanego przełamania frontu. Do końca wojny Gun Carryery wykorzystywano głównie do transportu zaopatrzenia, z możliwością zastąpienia niemal 300 tragarzy przez jeden pojazd.
Kategoria: Brytyjska broń artyleryjska I wojny światowej, Brytyjskie samobieżne działa polowe.
