Gulden gdański
Gulden gdański był walutą Wolnego Miasta Gdańska, używaną w latach 1807-1814 oraz między 1923 a 1939 rokiem. Waluta ta była emitowana przez Bank Gdański i gdańskie mennicy, a jej podstawowy podział to 1 gulden = 100 fenigów.
Historia waluty
Pierwsze Guldeny zostały wyemitowane w Gdańsku po utworzeniu Wolnego Miasta na mocy traktatu tylżyckiego w 1807 roku. W 1808 roku rozpoczęto produkcję mniejszych nominałów, takich jak szelągi i grosze. Gulden gdański miał wartość 30 groszy i był równy 1 złotemu polskiemu.
Emisja i nominały
W 1923 roku, po wycofaniu marki niemieckiej, gulden gdański stał się jedynym środkiem płatniczym w Gdańsku. Emisja była realizowana przez Gdańską Kasę Centralną, która wprowadziła następujące nominały banknotów:
- 1 fenig gdański
- 2 fenigi gdańskie
- 5 fenigów gdańskich
- 10 fenigów gdańskich
- 25 fenigów gdańskich
- 50 fenigów gdańskich
- 1 gulden gdański
- 2 guldeny gdańskie
- 5 guldenów gdańskich
- 10 guldenów gdańskich
- 25 guldenów gdańskich
- 50 guldenów gdańskich
- 100 guldenów gdańskich
Po powołaniu Banku Gdańskiego w 1924 roku, Gdańska Kasa Centralna została rozwiązana, a waluta była kontynuowana przez nowy bank.
Monety
W obiegu znajdowały się monety wykonane z różnych metali, w tym brązu, mosiądzu, niklu i srebra. Wartość guldena gdańskiego wynosiła 1/25 funta angielskiego. W 1931 roku w wyniku dewaluacji funta, wprowadzono zmiany w ordynacji menniczej, co wpłynęło na wartość i wygląd monet. W 1935 roku monety srebrne zostały wycofane, zastępując je niklowymi.
Wycofanie z obiegu
W 1939 roku wartość guldena została ustalona na 70 fenigów niemieckich, a po włączeniu Gdańska do III Rzeszy, niektóre monety pozostały w obiegu do końca II wojny światowej, a inne zostały wycofane w 1940 roku.
