Guarino z Werony
Guarino z Werony (Guarino Guarini), urodzony w 1374 roku, był włoskim humanistą, filologiem i pedagogiem. Zmarł 14 grudnia 1460 roku w Ferrarze.
Życiorys
Guarino rozpoczął edukację w szkole Giovanniego z Rawenny, a następnie studiował grekę w Konstantynopolu pod okiem Manuela Chryzolorasa. Po powrocie do Włoch w 1408 roku, przywiózł ze sobą cenne greckie manuskrypty. Jako nauczyciel języka greckiego i łacińskiego pracował w różnych miastach, takich jak Florencja, Wenecja i Werona. W 1414 roku jego sława przyciągnęła tłumy do Wenecji.
W 1416 roku, z powodu epidemii, Guarino wrócił do Werony, gdzie został ożeniony z Taddeą Cendratą di Niccoli. Założył prywatną szkołę, która zyskała popularność. Epidemie zmusiły go do wielokrotnych przeprowadzek, aż w 1429 roku osiedlił się w Ferrarze, gdzie jego życie rodzinne oraz zawodowe było również naznaczone trudnościami związanymi z epidemią.
Szkoła w Ferrarze
W Ferrarze Guarino założył szkołę z konwiktem, powierzoną mu edukacją syna Mikołaja III, Leonella. Szkoła podzielona była na trzy oddziały: elementarny, gramatykę i retorykę, a jej celem było kształcenie młodzieży w literaturze klasycznej oraz rozwijanie umiejętności dyskusji. Guarino stawiał na radość i wesołość w edukacji, co sprzyjało atmosferze satyry wśród uczniów.
W 1438 roku Guarino pełnił rolę tłumacza na soborze w Ferrarze i Florencji. Jego metody nauczania rozwijały ideę wychowania opartą na literaturze, muzyce i sztukach walki, wprowadzając także praktyki fizyczne, takie jak polowania czy tańce.
Twórczość
Guarino jest znany z tłumaczeń Strabona oraz niektórych dzieł Plutarcha, a także z komentarzy do utworów Marcjalisa, Juwenalisa i Arystotelesa. Jego prace obejmowały również mowy, listy oraz wiersze, w tym epitafia na cześć Mikołaja III. Jego twórczość odzwierciedla typową dla renesansu literaturę dworską.
