„`html
Grażyna Chrostowska
Grażyna Chrostowska (20 września 1921 – 18 kwietnia 1942) była polską poetką i działaczką podziemia w czasie II wojny światowej, reprezentującą pokolenie Kolumbów. Urodziła się w Lublinie w rodzinie o tradycjach szlacheckich.
Życiorys
Chrostowska uczęszczała do Liceum im. Heleny Czarnieckiej w Lublinie, gdzie rozwijała swoje zainteresowania literackie, pisząc wiersze i uczestnicząc w działalności teatralnej oraz harcerskiej. W czasie okupacji hitlerowskiej jej rodzina angażowała się w działalność konspiracyjną. Grażyna, wraz z siostrą Apolonią, redagowała i kolportowała pismo Polska Żyje.
8 maja 1941 roku została aresztowana wraz z ojcem i osadzona w więzieniu „Pod Zegarem”. 23 września 1941 roku trafiła do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück, gdzie otrzymała numer obozowy 7714. Zajmowała się tam pracą przy wyrobie słomianych ocieplaczy do żołnierskich butów.
18 kwietnia 1942 roku została rozstrzelana w obozie razem z siostrą. Tego dnia napisała swój ostatni wiersz pt. Niepokój. Wiersze Chrostowskiej, takie jak Kamienie, Wędrowałabym, Obczyzna oraz Niepokój, zostały przetłumaczone na język francuski i opublikowane w 1945 roku. W 2002 roku wydano zbiór jej poezji pt. Jakby minęło już wszystko.
Dziedzictwo
Niektóre z wierszy przetrwały dzięki współwięźniarkom, które uczyły się ich na pamięć. W 2018 roku powstał fabularyzowany film dokumentalny o jej życiu zatytułowany Za kratą są zielone drzewa.
Ostatni wiersz
Ostatnim wierszem Grażyny Chrostowskiej jest Niepokój, który oddaje jej uczucia i myśli w obliczu śmierci. Wiersz ten wyraża lęk, tęsknotę i pragnienie odnalezienia spokoju.
Bibliografia
- I trzeba było żyć… Kobiety w KL Ravensbrück, red. T. Skoczek, Muzeum Więzienia Pawiak, 2012.
- T. Krzyżak, Poezja wyrwana z Piekła, „Rzeczpospolita”, 23-24 IX 2007.
- G. Michalska, Mniej znana siostra, „PA.RA”, 2018.
„`
