Granatnik Typ 10
Granatnik Typ 10, wprowadzony do uzbrojenia w 1921 roku, był używany przez japońskie siły zbrojne podczas II wojny światowej. Charakteryzował się prostą konstrukcją, gładkolufowym mechanizmem oraz niewielkim zasięgiem, wynoszącym maksymalnie 175 metrów.
Specyfikacja
Główne cechy granatnika Typ 10 obejmowały:
- Regulację odległości strzelania za pomocą zaworu gazowego, który zmniejszał ciśnienie w lufie.
- Brak przyrządów optycznych oraz dwójnogu, co wpływało na jego prostotę.
- Niską masę, co było jego znaczną zaletą.
Po wprowadzeniu granatnika Typ 89, Typ 10 był częściej wykorzystywany do miotania granatów dymnych.
Konstrukcja
Granatnik wyposażony był w małą płytę oporową w postaci wygiętej blachy, co umożliwiało opieranie go na udzie. Wśród alianckich żołnierzy zyskał nazwę „moździerz kolanowy” (ang. knee mortar), co w praktyce niosło ze sobą ryzyko kontuzji dla tych, którzy nieumiejętnie go używali.
Kategoria
Granatnik Typ 10 należy do kategorii japońskiej broni strzeleckiej z okresu II wojny światowej.
