SPG-9 – Radzieckie Działo Bezodrzutowe
SPG-9 (ros. СПГ-9) to radzieckie lekkie działo bezodrzutowe, klasyfikowane jako ciężki granatnik przeciwpancerny. Jego głównym celem jest zwalczanie opancerzonych wozów bojowych oraz niszczenie siły żywej i środków ogniowych.
Działo strzela pociskami odłamkowymi OG-9W i przeciwpancernymi kumulacyjnymi PG-9W. Podobnie jak armata 2A28 Grom, SPG-9 wykorzystuje ładunek miotający, a po wystrzeleniu pocisku aktywuje silnik rakietowy, co zwiększa prędkość pocisku do 700 m/s. Granatnik wyposażony jest w celownik mechaniczny oraz optyczny PGO-1.
Wprowadzony do służby w 1962 roku, SPG-9 zastąpił 82 mm działo bezodrzutowe B-10. W Polsce używany od 1968 roku przez oddziały powietrznodesantowe, z hełmem dźwiękochłonnym HD-3. Mimo historycznego znaczenia, obecnie SPG-9 uznawany jest za przestarzały, oferując mniejszą siłę ognia niż współczesne granatniki.
Wersje SPG-9
- SPG-9 – wersja standardowa.
- SPG-9N – wersja z noktowizorem.
- SPG-9D – desantowy, z jarzmem na kołach.
- SPG-9DM – zmodyfikowana wersja desantowa.
- SPG-9M – wersja zmodernizowana z celownikiem PGOK-1 i dodatkowym wyposażeniem.
Dane Taktyczno-Techniczne
Z uwagi na ograniczenia objętości, szczegółowe dane techniczne nie zostały uwzględnione w tym podsumowaniu.
Podsumowanie
SPG-9 to istotny element radzieckiego uzbrojenia, którego historia sięga lat 60. XX wieku. Pomimo że jego zastosowanie jest ograniczone w obliczu nowoczesnych technologii, wciąż pozostaje w pamięci jako przykład rozwoju broni przeciwpancernej.
Linki Zewnętrzne
- Militarium.net: SPG-9
