Granatnik rewolwerowy RGA-86 kal. 26 mm
Historia
Granatnik RGA-86, znany również jako ręczny granatnik automatyczny wz. 86, został zaprojektowany w 1986 roku w Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Jego celem była obezwładnianie siły żywej na odległość do 100 m. Granatnik został zgłoszony do ochrony patentowej w 1987 roku. Zespół twórców składał się z: Stanisława Ciepielskiego, Mariana Czeladzkiego, Stanisława Dereckiego, Henryka Głowackiego, Witolda Koperskiego, Jana Pawłowskiego i Ryszarda Wójcika. Do strzelania używane są różne naboje, w tym:
- naboje łzawiące NPŁ-26
- naboje uderzeniowe typu „Bąk” (pojedyncza kulka gumowa)
- naboje „Rój” (14 kulek gumowych)
- petardy olśniewająco-ogłuszające
- naboje sygnałowe, oświetlające i błyskowe
Konstrukcja
Granatnik RGA-86 charakteryzuje się lufą wykonaną z duralu, o kalibrze 26,7 mm. Do lufy przymocowane są chwyt przedni oraz chwyt transportowy, w którym umieszczono przyrządy celownicze. Naboje są umieszczone w obrotowym bębnie amunicyjnym. Mechanizm przeładowania umożliwia odpalanie kolejnego naboju po obrocie bębna. W tylcu granatnika znajduje się urządzenie spustowo-uderzeniowe oraz bezpiecznik. Granatnik wyposażony jest także w chwyty tylne typu pistoletowego, metalową kolbę składaną, pas nośny, wycior, olejarkę oraz torbę nabojową.
Użycie
Granatnik RGA-86 jest wykorzystywany przez pododdziały i oddziały prewencji Policji w Polsce.
