Charakterystyka góralków
Góralki to zwierzęta o gęstym futrze i krótkim ogonie, osiągające długość od 30 do 70 cm oraz wagę od 2 do 5 kg. Ich sierść składa się z wełnistych i ościstych włosów, a ciało pokrywają włosy czuciowe. Krótkie kończyny są gołe, a kopyta są szczątkowe, zakończone ostrymi pazurami. Góralki mają dobrze rozwinięte ośrodki węchowe oraz narząd Jacobsona.
W naturalnym środowisku góralki spędzają czas na poruszaniu się po skałach lub drzewach, w zależności od gatunku. Prowadzą życie samotnicze lub w stadach, a jeden osobnik pełni rolę strażnika. Ich dieta jest roślinożerna, choć nie gardzą owadami. Ciąża trwa 7-8 miesięcy, a młode rodzą się w liczbie od 1 do 6. W niewoli góralki mogą żyć do siedmiu lat.
Ewolucja góralków
Góralki są reprezentowane przez trzy rodzaje w rodzinie Procaviidae. Najstarsze ślady ich obecności pochodzą sprzed 60 milionów lat. Przez długi czas były dominującymi roślinożercami w Afryce, aż do momentu, kiedy zostały wypierane przez wołowate. W miocenie ich zasięg zmniejszył się, ale pod koniec pliocenu góralki występowały na terenie Afryki, Azji i Europy.
Góralki wykazują pokrewieństwo z słoniowatymi i brzegowcami, co potwierdzają badania DNA. Choć obie grupy należą do kladu afroterów, góralki są bliżej spokrewnione z syrenami niż z słoniami. Wspólne cechy ewolucyjne obejmują szczątkowe kopytka i elastyczne poduszeczki pod stopami.
Współczesne góralki
Góralki posiadają cechy pierwotnych ssaków, m.in. słabo rozwinięty system regulacji temperatury. Ich dieta opiera się na niskopiennych roślinach i trawie, a duża komora żołądka ułatwia trawienie. Góralki nie mają silnych siekaczy i używają tylnych zębów do żucia pokarmu.
Systematyka
Góralki są jedyną współczesną rodziną w rzędzie góralkowców. W Starym Testamencie góralki są wspomniane cztery razy, jednak w średniowiecznej Europie nie były znane. Różne tłumaczenia Biblii oddają nazwę góralków na różne sposoby, ale w Biblii Tysiąclecia użyto właściwego terminu.
