Głowy wawelskie
Głowy wawelskie to renesansowe rzeźby drewniane, które zdobią strop sali Poselskiej na Zamku Królewskim w Krakowie. Te alegoryczne przedstawienia ukazują osoby różnych stanów, takich jak królowie, żołnierze i dworzanie.
Historia
Rzeźby zostały stworzone w warsztacie Sebastiana Tauerbacha i Hansa Snycerza około 1540 roku. Oryginalnie w stropie znajdowało się 194 głowy, z czego do dziś zachowało się 30. Strop w nie najlepszym stanie przetrwał do końca I Rzeczypospolitej. Między 1804 a 1807 rokiem większość głów została zniszczona podczas adaptacji zamku na austriackie koszary. Księżna Izabela Czartoryska ocaliła 30 głów, przenosząc je do Domku Gotyckiego w Puławach.
W 1869 roku 24 z tych głów zostały wywiezione do Moskwy w związku z konfiskatą majątku Czartoryskich. Pozostałe głowy trafiły w różne ręce, w tym do Bolesława Podczaszyńskiego i później do profesora Stanisława Tarnowskiego. W 1921 roku, po pokoju ryskim, głowy wróciły do Polski, a w 1927 roku zostały umieszczone w odnowionym stropie sali Poselskiej według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. Ostatnia konserwacja miała miejsce w 1992 roku.
W latach 1925–1927 Xawery Dunikowski wykonał cykl 12 „głów wawelskich”, w tym wizerunki Adama Mickiewicza i Anny Jagiellonki, które nie znalazły się w oryginalnym stropie, ale są częścią zbiorów Zamku Wawelskiego.
Bibliografia
- Kazimierz Kuczman: [https://polona.pl/item/renesansowe-glowy-wawelskie,MTI2MjA1NTUy Renesansowe głowy wawelskie] (2004) w bibliotece Polona
Kategorie
- Rzeźby w krakowskich kolekcjach
- Reprezentacyjne Komnaty Królewskie na Wawelu
- Sztuka renesansu
- Rzeźby z XVI wieku
