Głośnik radiowęzłowy

Głośnik radiowęzłowy

Głośnik radiowęzłowy to urządzenie służące do odbioru audycji radiowych za pomocą radiofonii przewodowej. Charakteryzuje się regulatorem natężenia dźwięku i jest zamknięty w obudowie z przewodem połączeniowym zakończonym specjalną wtyczką. Użytkownicy często określają go mianem „kołchoźnika”.

Historia i produkcja

Po II wojnie światowej w Polsce rozpoczęto proces radiofonizacji kraju, co przyczyniło się do uruchomienia produkcji głośników. W pierwszej połowie 1945 roku największym producentem stała się Fabryka Głośników i Megafonów we Wrześni, znana później pod kryptonimem T-10. Obudowy głośników wytwarzano z różnych materiałów, takich jak sklejka, masa papierowo-drzewna, a nawet gips. W latach 50. XX wieku do produkcji dołączyła Wytwórnia Figur Wystawowych z Gostynia.

Budowa i działanie

Wewnątrz głośnika zawsze znajdował się transformator, który miał na celu zminimalizowanie spadków napięcia na przewodach. Dzięki zastosowaniu podwyższonego napięcia, przy tej samej mocy pobieranej, płynął mniejszy prąd. Transformator obniżał napięcie do poziomu wymaganego przez głośnik. Dodatkowo, z uzwojenia wtórnego transformatora wyprowadzano kilka odczepów, podłączonych do przełącznika regulacji głośności. Uzwojenie pierwotne transformatora było wyprowadzone na zewnątrz za pomocą elastycznego przewodu z wtyczką radiowęzłową, pasującą do gniazda radiowęzłowego.