Gioachino Greco – Wybitny Szachista XVII wieku
Gioachino Greco (około 1600–1630) był włoskim szachistą, uznawanym za jednego z najwybitniejszych graczy oraz teoretyków szachów w XVII wieku. Znany pod przydomkiem „il Calabrese” ze względu na swoje pochodzenie z Kalabrii, Greco pozostawił po sobie znaczące ślady w historii szachów.
Życie i Działalność
Greco, pomimo braku formalnego wykształcenia, spisywał swoją wiedzę na temat szachów, tworząc rękopisy, które sprzedawał lub darował możnym. Jego pierwsze prace datowane są na 1620 rok, a najważniejszym z nich jest Traktat o szlachetnej grze w szachy (Trattato del nobilissimo gioco de scacchi), który przetrwał do dziś w Bibliotece Korsykańskiej w Rzymie.
W 1621 roku Greco rozpoczął podróże po Europie, poszukując wybitnych przeciwników i sponsorów. Jego przygody obejmowały m.in. Paryż, Londyn i Hiszpanię, gdzie odnosił liczne sukcesy, w tym zwycięstwo nad swoim nauczycielem Marianem Morano.
Manuskrypty i Teoria Szachów
Greco stworzył wiele manuskryptów, zawierających zapisy kilkudziesięciu partii szachowych, w większości miniatur. Wszystkie partie, datowane na lata 1619-1625, były wygrane przez niego, co budzi wątpliwości co do ich autentyczności. Mimo to, jego prace pozostają cennym materiałem dydaktycznym, wyróżniającym się pomysłowością i zmysłem kombinacyjnym.
Obrona Greco
Jednym z najbardziej znanych wkładów Greco w teorię szachową jest obrona Greco, powstająca po ruchach:
- 1.e4 e5
- 2.Sf3 Hf6
Obrona ta jest rzadko stosowana w praktyce turniejowej, głównie z powodu strategicznych słabości, takich jak brak kontroli nad polem d4 przez hetmana oraz ograniczenia w rozwoju figur.
Podsumowanie
Greco zmarł młodo, prawdopodobnie w wyniku choroby podczas podróży do Ameryki. Po jego śmierci, w Anglii wydano tłumaczenie jego manuskryptów, które przyczyniły się do jego legendy jako jednego z pionierów teorii szachowej. Jego nazwiskiem nazwano kilka wariantów debiutów szachowych, a klasyczna ofiara gońca jest znana jako „poświęcenie Greca”.
Bibliografia
- W. Litmanowicz, J. Giżycki, „Szachy od A do Z”, tom I, Warszawa 1986, str. 317-318
