Gibbony
Gibbony, znane jako Hylobatinæ, są najszybszymi ssakami nielatającymi, doskonale przystosowanymi do życia w koronach drzew. Ich unikalna budowa nadgarstka umożliwia sprawne poruszanie się zarówno po gałęziach, jak i w pozycji dwunożnej, przy zachowaniu równowagi za pomocą górnych kończyn.
Te terytorialne zwierzęta są aktywne w ciągu dnia i sygnalizują swoją obecność donośnymi dźwiękami, podobnie jak wyjce. Gibbony żyją w monogamicznych grupach rodzinnych, składających się z 2-6 osobników. Większość czasu spędzają na drzewach, schodząc jedynie w poszukiwaniu pokarmu i wody, którą pozyskują głównie z owoców, liści oraz przez zlizywanie wody deszczowej z kory i liści.
W przypadku gibbonów występuje synchronizacja okresów rui samic w danej okolicy. Po osiągnięciu dojrzałości seksualnej, młode są zmuszane do opuszczenia stada – samce przez ojca, a samice przez matkę.
Systematyka
Gibbonowate były długo klasyfikowane jako monotypowa podrodzina Hylobatinae w rodzinie Pongidae. W latach 80. i 90. XX wieku autorzy tacy jak Szalay i Delson, McKenna i Bell, oraz Goodman i in. zaliczyli je do rodziny człowiekowatych (Hominidae). Obecna klasyfikacja opiera się na liczbie chromosomów poszczególnych rodzajów:
- Hoolock – 38 chromosomów
- Hylobates – 44 chromosomy
- Nomascus – 52 chromosomy
- Symphalangus – 50 chromosomów
Rodzina Hylobatidae obejmuje współczesne rodzaje gibbonów, z których większość jest zagrożona wyginięciem (kategorie VU, EN i CR), głównie z powodu degradacji i utraty siedlisk.
Uwagi
Gibbony odgrywają istotną rolę w ekosystemach leśnych, a ich ochrona jest kluczowa dla zachowania bioróżnorodności.
Bibliografia
- Goodman, et al. (1998)
- McKenna, Bell (1997)
- Szalay, Delson (1979)
