Gęstość prądu
Gęstość prądu to wielkość fizyczna definiująca natężenie prądu elektrycznego przypadającego na jednostkę powierzchni przekroju poprzecznego przewodnika. Wyrażana jest w amperach na metr kwadratowy (A/m²), a w praktyce często używa się jednostek A/cm² i A/mm².
Definicja w przewodniku
W przewodniku gęstość prądu (J) jest definiowana jako stosunek natężenia prądu (I) do pola przekroju poprzecznego (S):
To ujęcie jest stosowane w elektrotechnice i elektronice, szczególnie w obwodach elektrycznych. Odpowiada ono sytuacjom, gdy prąd płynie przez długi, cienki przewodnik o stałym przekroju. Jednak przy prądzie płynącym przez szersze obszary lub przy wysokich częstotliwościach, wartość uśredniona przestaje być użyteczna, co wymaga zastosowania opisu mikroskopowego.
Gęstość prądu w ośrodkach ciągłych
W ośrodkach ciągłych gęstość prądu jest wektorem zdefiniowanym w każdym punkcie przestrzeni. Wartość tego wektora wyraża natężenie prądu w stosunku do małego elementu powierzchni prostopadłej do kierunku przepływu:
gdzie to tensor przewodnictwa elektrycznego, a to wektor natężenia pola elektrycznego. Taki opis jest istotny w fizyce plazmy, cieczy przewodzących oraz w tranzystorach i innych elementach półprzewodnikowych.
Związki z ładunkiem
Całkowita gęstość prądu przez powierzchnię wyraża natężenie prądu :
Dla zamkniętej powierzchni, natężenie prądu związane jest z pochodną ładunku w danej objętości:
To prowadzi do zasady zachowania ładunku, zgodnie z którą ładunek nie może powstawać ani znikać samoistnie, a jego zmiana wynika z przepływu prądu:
Podzielając to równanie przez objętość i przeprowadzając granicę , otrzymujemy równanie ciągłości:
gdzie to gęstość ładunku.
Podsumowanie
Gęstość prądu jest kluczowym pojęciem w elektrotechnice, definiującym przepływ prądu w przewodnikach i ośrodkach ciągłych oraz związki z ładunkiem elektrycznym.