Gaius Claudius Drusus Caesar Germanicus
Gaius Claudius Drusus Caesar Germanicus (15 p.n.e. – 19 n.e.) był rzymskim wodzem i członkiem dynastii julijsko-klaudyjskiej. Był bratanikiem cesarza Tyberiusza, ojcem Kaliguli oraz bratem Klaudiusza. Poślubił Agryppinę, wnuczkę Oktawiana Augusta.
Kariera wojskowa
Germanik był wyspecjalizowanym dowódcą, znanym z licznych zwycięstw w Pannonii i Dalmacji. Jego popularność w Rzymie była ogromna, co zostało potwierdzone przez Tacyta, który opisał jego zalety fizyczne i duchowe. W 12 r. n.e. pełnił funkcję konsula i dowodził legionami w Galii.
Po śmierci Augusta w 14 r. n.e., Germanik został uwikłany w bunt żołnierzy, którzy chcieli obwołać go cesarzem. Odrzucił tę propozycję, co przyniosło mu uznanie Tyberiusza. Jako głównodowodzący armii Renu odniósł sukcesy w walce z plemionami germańskimi oraz zorganizował pogrzeb żołnierzy zmasakrowanych w Lesie Teutoburskim.
Wyprawa na Wschód
Po sukcesach w Germanii Germanik został wysłany do Azji, gdzie stłumił buntu w legionach i zajął królestwa Kapadocji oraz Kommageny. Konflikt z gubernatorem Syrii, Gnejuszem Kalpurniuszem Pizonem, doprowadził do napięć. W 19 r. Germanik odwiedził Egipt, co wywołało oburzenie Tyberiusza. Wkrótce potem zmarł w Antiochii, a jego śmierć była otoczona podejrzeniami o otrucie na polecenie Pizona.
Dzieła
Germanik był także autorem literackim. Do jego dzieł należą:
- Aratea – tłumaczenie dzieła Aratosa, uznawane za przypisywane Germanikowi.
- Prognostica – fragmentaryczne dzieło o gwiazdach, traktujące o meteorologii i astrologii.
Małżeństwo i potomkowie
Germanik był żonaty z Agryppiną, z którą miał kilka dzieci, w tym Kaligulę i Julię Livillę. Jego potomkowie odegrali istotną rolę w historii Rzymu.
