Gerard Wodarz
Gerard Wodarz (10 sierpnia 1913 – 8 listopada 1982) był polskim piłkarzem i trenerem. Grał na pozycji napastnika, a także był reprezentantem Polski w latach 1932–1939. Uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w 1936 roku oraz Mistrzostwach Świata w 1938 roku. W trakcie II wojny światowej służył w Wehrmachcie i Polskich Siłach Zbrojnych.
Kariera piłkarska
Wodarz swoją karierę piłkarską rozpoczął w Ruchu Chorzów, gdzie grał od 1926 roku. Z klubem zdobył pięć tytułów mistrza Polski (1933-1938). Po wybuchu II wojny światowej grał w Bismarckhütter SV oraz w RAF Newton Notts i Fraserburgh FC, zanim wrócił do Ruchu w 1946 roku, gdzie zakończył karierę piłkarską.
Kariera reprezentacyjna
W reprezentacji Polski Wodarz zadebiutował w 1932 roku, a do 1939 roku rozegrał 28 meczów, zdobywając 9 bramek. W 1936 roku uczestniczył w igrzyskach olimpijskich, gdzie zdobył 3 gole w ćwierćfinale z Wielką Brytanią. W 1938 roku zagrał na Mistrzostwach Świata, gdzie zainicjował akcję bramkową w meczu z Jugosławią.
Okres II wojny światowej
W czasie II wojny światowej Wodarz został wcielony do Wehrmachtu, a po dostaniu się do niewoli zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych. Pełnił funkcję instruktora wychowania fizycznego, a także grał w piłkę nożną w drużynach wojskowych.
Kariera trenerska
Po zakończeniu kariery piłkarskiej Wodarz został trenerem. Pracował w kilku klubach, w tym Ruchu Chorzów, Piasta Gliwice oraz Górnika Zabrze, gdzie spędził cztery lata. Prowadził również drużyny młodzieżowe, osiągając sukcesy na poziomie regionalnym.
Życie prywatne
Wodarz był żonaty z Łucją Zorzycką, z którą miał czworo dzieci. Zmarł w 1982 roku i został pochowany w Chorzowie.
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi (1938)
Podsumowanie
Gerard Wodarz to postać znacząca w polskiej piłce nożnej, zarówno jako utalentowany zawodnik, jak i doświadczony trener. Jego osiągnięcia na boisku oraz wkład w rozwój młodych sportowców pozostają istotnym elementem historii polskiego sportu.
