Georges Auric (15 lutego 1899 – 23 lipca 1983) był francuskim kompozytorem i krytykiem muzycznym.
Życiorys
Auric rozpoczął swoją edukację muzyczną w konserwatorium w Montpellier, a następnie kontynuował naukę w Konserwatorium Paryskim, gdzie uczył się kontrapunktu i fugi. W latach 1914-1916 był studentem Schola Cantorum de Paris pod okiem Vincenta d’Indy’ego oraz Léona de Saint-Réquiera.
Był najmłodszym członkiem Grupy Sześciu, z którą współpracował, a także przyjaźnił się z Siergiejem Diagilewem, dla którego stworzył kilka baletów. Auric pisał jako krytyk muzyczny do różnych czasopism, takich jak La Nouvelle Revue française i Paris-Soir. W 1954 roku objął stanowisko przewodniczącego Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique, a w latach 1962-1968 był dyrektorem paryskiej Opery.
Twórczość
Auric w swojej twórczości początkowo inspirował się kompozycjami Chabriera i Ravela, a później zauważalne stały się wpływy Satiego, Strawinskiego i Prokofjewa. Jako członek Grupy Sześciu tworzył muzykę charakteryzującą się wyrazistą melodyką i prostotą.
Do jego najważniejszych dzieł należą balety:
- Les Fâcheux (1924)
- Les Matelots (1925)
- La Pastorale (1925)
- Les enchantements d’Alcine (1929)
- Phèdre (1950)
Auric komponował również cykle pieśni i utwory instrumentalne, takie jak Imaginées I-IV oraz Double-jeux I–III.
Jego najpopularniejsze utwory rozrywkowe obejmują Marsz skrzypiec oraz ścieżki dźwiękowe do filmów, takich jak:
- Niech żyje wolność (1931)
- Symfonia pastoralna (1946)
- Moulin Rouge (1952)
Auric zmarł w 1983 roku w Paryżu i został pochowany na Cmentarzu Montparnasse.
