Geografia Turyzmu
Geografia turyzmu to dziedzina geografii społeczno-ekonomicznej, która bada przyrodnicze oraz antropogeniczne uwarunkowania ruchu turystycznego. Zawiera zagadnienia teoretyczne, geograficzne, gospodarcze, przyrodnicze, statystyczne, prawne i kulturowe związane z turystyką.
Przedmiot Badań
Geografia turyzmu koncentruje się na:
- analizie czynników rozwoju turystyki,
- strukturze i relacjach przestrzennych zjawisk turystycznych,
- wpływie środowiska na rozwój turystyki oraz odwrotnie.
Ważnymi obszarami badań są:
- przydatność przestrzeni geograficznej dla turystyki,
- aspekty ekonomiczne turystyki,
- relacje między turystyką a innymi funkcjami społeczno-gospodarczymi.
Geografia turyzmu współdziała z innymi dziedzinami, takimi jak: geografia osadnictwa, geografią fizyczną, klimatologią, czy geografią transportu, co pozwala na kompleksowe podejście do tematu.
Historia Badań
Badania Zagraniczne
Badania nad turystyką zaczęto prowadzić w połowie XIX wieku, koncentrując się na miejscowościach turystycznych i ich walorach. Termin „geografia turyzmu” został wprowadzony w 1905 roku przez J. Strandera. W XX wieku badania rozwijały się głównie w Francji, Włoszech i Niemczech. Po II wojnie światowej największy postęp odnotowano we Francji i USA.
Badania w Polsce
W Polsce pionierami badań geograficznych nad turystyką byli Stanisław Staszic, Wincenty Pol i inni. Termin „geografia turyzmu” użył po raz pierwszy Stanisław Leszczycki w 1932 roku. W 1936 roku utworzono Studium Turyzmu przy Uniwersytecie Jagiellońskim. Po wojnie badania były wstrzymane, ale w latach 50. zaczęto tworzyć instytucje zajmujące się tym tematem, a w 1977 roku wprowadzono specjalizację z geografii turyzmu na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Bibliografia
- Kowalczyk A., 2001, Geografia turyzmu, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
- Warszyńska J., Jackowski A., 1978, Podstawy geografii turyzmu, PWN, Warszawa.
