Geografia społeczno-ekonomiczna
Geografia społeczno-ekonomiczna, znana również jako antropogeografia lub geografia człowieka, to dziedzina geografii zajmująca się badaniem wpływu działalności człowieka na przestrzeń geograficzną oraz jej społeczno-gospodarczymi konsekwencjami. Jest jednym z czterech głównych działów geografii, obok geografii fizycznej, regionalnej i stosowanej.
Historia i nazewnictwo
Geografia społeczno-ekonomiczna wywodzi się z antropogeografii, a jej rozwój rozpoczął się w XVIII wieku, kiedy to wzrosło zainteresowanie człowiekiem w kontekście geografii. W polskiej geografii ewoluowała od geografii handlowej w XIX wieku przez antropogeografię, aż do współczesnej geografii ekonomicznej i społeczno-ekonomicznej. Obecnie częściej używa się terminu geografia człowieka, co odzwierciedla szerszy zakres badań.
Podział geografii społeczno-ekonomicznej
- Geografia społeczna
- Geografia dobrobytu
- Geografia moralna
- Geografia ludności
- Demogeografia
- Geografia migracji
- Geografia gospodarcza
- Geografia rolnictwa
- Geografia usług
- Geografia wsi
- Geografia polityczna
- Geografia władzy
- Geografia konfliktów
- Geografia historyczna i humanistyczna
Problematyka badawcza
- Rozwój pojęć podstawowych: region, miejsce, terytorium, środowisko
- Wyczerpywalność zasobów naturalnych
- Eksplozja demograficzna i jej konsekwencje
- Zróżnicowanie społeczno-kulturowe w przestrzeni
- Produkcja i problem żywności na świecie
- Konsekwencje urbanizacji i uprzemysłowienia
- Degradacja środowiska
- Percepcja przestrzeni – wartości niematerialne i ekonomiczne
Geografia społeczno-ekonomiczna jest dziedziną, która integruje wiedzę z wielu aspektów, podejmując badania odpowiadające potrzebom społecznym i gospodarczym, takie jak geografia wojskowa czy gospodarka przestrzenna.
