Geografia rolnictwa
Geografia rolnictwa jest działem geografii społeczno-ekonomicznej, który bada relacje między rolnictwem a środowiskiem geograficznym oraz przestrzenne rozmieszczenie produkcji roślinnej i zwierzęcej. Analizuje różne aspekty uprawy roślin i hodowli zwierząt w kontekście geograficznym.
Zakres badań geografii rolnictwa
Geografia rolnictwa koncentruje się na:
- położeniu geograficzno-ekonomicznym
- rzeźbie terenu
- agroklimacie
- warunkach wodnych
- glebach i ich bonitacji
- cechach społeczno-własnościowych ziemi
- organizacyjno-technicznych aspektach rolnictwa
- produkcji rolniczej
Chociaż głównie skupia się na rolnictwie, po rozszerzeniu definicji obejmuje także leśnictwo i rybołówstwo. Nie zajmuje się jednak szczegółowymi aspektami biologiczno-chemicznymi rolnictwa.
Kierunki badawcze
W geografiach rolnictwa wyróżnia się kilka głównych kierunków badawczych:
- towaroznawczy
- regionalny
- krajobrazu rolniczego
- użytkowania ziemi
- konserwacyjny (przyrodniczy)
- typologiczno-regionalizacyjny
- historyczny
- monograficzny
Interdyscyplinarność
Geografia rolnictwa łączy się z rolnictwem oraz ekonomią rolną, a także z innymi działami geografii społeczno-ekonomicznej i geografii fizycznej, szczególnie geografią gleb.
Historia geografii rolnictwa
Tematyka rolnicza pojawiała się w pracach geografów od XVIII wieku, a termin „geografia rolnictwa” pojawił się w połowie XIX wieku. Rozwój tego działu nastąpił na przełomie XIX i XX wieku, kiedy to zaczęto badać ekonomiczne i społeczne aspekty przestrzeni rolniczej. Po II wojnie światowej geografia rolnictwa zyskała na znaczeniu, szczególnie w krajach socjalistycznych, gdzie powstały instytuty badające użytkowanie ziemi.
W latach 60. i 70. XX wieku rozwinięto typologię rolnictwa, co wpłynęło na strategie rozwoju w wielu krajach. W USA koncentrowano się na badaniach historycznych, podczas gdy w Europie Środkowo-Wschodniej zwrócono uwagę na ekonomię rolnictwa i jego restrukturyzację.
