GBU-10 Paveway II
GBU-10 Paveway II to amerykańska bomba naprowadzana laserowo, zaliczana do broni precyzyjnego rażenia. Została opracowana na bazie bomby Mk 84 i wprowadzona na uzbrojenie w 1976 roku. Jej głowica bojowa to bomba ogólnego przeznaczenia Mk 84 o wadze 908 kg (2000 funtów). W wersji penetrującej GBU-10I wykorzystano bombę BLU-109, która również jest naprowadzana laserowo.
Specyfikacja i Ulepszenia
Dokładność trafienia GBU-10 wynosi nie mniej niż 9 metrów, a cel musi być oświetlony przez zewnętrzny laserowy wskaźnik. Istnieją dwie generacje bomb GBU-10:
- GBU-10A/B Paveway I – ze stałymi statecznikami
- GBU-10E/B i F/B Paveway II – ze statecznikami składanymi
Wersja Paveway II wprowadza szereg ulepszeń, takich jak:
- Obudowa i elementy optyki wykonane z tworzyw sztucznych, co zmniejsza masę i koszt
- Zwiększona czułość detektora promieniowania laserowego o 30%
- Skrócony czas załączania baterii termicznej po zrzuceniu bomby
- Większe kąty wychyleń powierzchni sterowych
- Wprowadzenie kodowania wiązki laserowej
Wykorzystanie w Konfliktach
Podczas wojny o Falklandy bomby GBU-10 były używane przez Royal Air Force. Główne nosiciele tych bomb to:
- General Dynamics F-111
- F-15E Strike Eagle
- A-6 Intruder
- A-7 Corsair II
- A-10 Thunderbolt II
- F-14 Tomcat
- F-16 Fighting Falcon
- F/A-18 Hornet
- B-52 Stratofortress
Podczas operacji Pustynna Burza, te samoloty zrzuciły ponad 2637 bomb GBU-10, osiągając skuteczność trafień na poziomie 78%.
Klasyfikacja
GBU-10 Paveway II jest klasyfikowana jako:
- Bomby burzące
- Bomby kierowane
- Bomby przeciwbetonowe
- Broń naprowadzana laserowo
- Amerykańska broń lotnicza
