Fundamento de Esperanto
„Fundamento de Esperanto” to książka napisana przez Ludwika Zamenhofa, wydana wiosną 1905 roku. Została oficjalnie zaakceptowana 9 sierpnia tego samego roku w Deklaracji Bulońskiej jako fundament języka esperanto.
Publikacja składa się z czterech części: przedmowy, gramatyki (zawierającej 16 reguł), zbioru ćwiczeń oraz uniwersalnego słownika, który zawiera około 1800 rdzeni wyrazowych przetłumaczonych na pięć języków. Z wyjątkiem przedmowy, pozostałe części były nowymi wydaniami wcześniejszych prac Zamenhofa. Warto również wspomnieć o tzw. „Oficialaj Aldonoj”, które mają podobne znaczenie dla rozwoju języka.
Kluczowym ustaleniem zawartym w „Fundamento” jest zasada nienaruszalności jego podstaw. Oznacza to, że fundamenty języka nie mogą być zmieniane, co zapewnia spójność i zrozumiałość dokumentów esperanckich, niezależnie od daty ich wydania, w tym także tych z początku XX wieku.
Gramatyka w Fundamento
Pierwsze osiem punktów gramatyki definiuje części mowy, a kolejne punkty dotyczą różnych zasad językowych:
- 9–10: zasady pisowni i wymowy
- 11: tworzenie wyrazów złożonych
- 12: stosowanie przeczeń
- 13: biernik jako przypadek ruchu
- 14: użycie przyimków
- 15: traktowanie wyrazów obcych
- 16: użycie apostrofu dla rzeczownika
Przypisy i linki zewnętrzne
Więcej informacji na temat „Fundamento de Esperanto” można znaleźć w Internecie pod tym linkiem: Fundamento de Esperanto w Internecie.
