Front Jedności Narodu (FJN)
Front Jedności Narodu (FJN) był instytucją społeczno-polityczną utworzoną w 1952 roku, podporządkowaną Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). FJN obejmował partie polityczne (PZPR, ZSL i SD), związki zawodowe oraz inne organizacje społeczne. Do 1956 roku funkcjonował pod nazwą Front Narodowy. Jego działalność zakończyła się w 1983 roku, kiedy to został rozwiązany i zastąpiony przez Patriotyczny Ruch Odrodzenia Narodowego (PRON).
Cele i działalność
FJN miał na celu jednoczenie sił państwowych, które pragnęły pracować na rzecz Polski Ludowej, oraz integrację społeczeństwa wokół kluczowych problemów i zadań gospodarczych, politycznych i społecznych. Instytucja ta organizowała wybory do Sejmu i rad narodowych, sprawując monopol na zgłaszanie kandydatów. Patronowała także lokalnym i ogólnopolskim akcjom społecznym. Siedziba FJN znajdowała się w Pałacyku Sobańskich w Warszawie.
Przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu FJN (1952–1983)
- Bolesław Bierut (1952–1956)
- Aleksander Zawadzki (1956–1964)
- Edward Ochab (1965–1968)
- Marian Spychalski (1968–1971)
- prof. Janusz Groszkowski (1971–1976)
- prof. Henryk Jabłoński (1976–1983)
Wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu FJN (1958–1983)
- prof. Tadeusz Kotarbiński (1958–1968)
- prof. Stanisław Kulczyński (1958–1975)
- Ignacy Loga-Sowiński (1958–1971)
- Bolesław Podedworny (1958–1971)
- Michał Grendys (1971–1983)
- Józef Ozga-Michalski (1971–1983)
Znaczenie i zakończenie działalności
FJN miał być wyrazem wspólnoty interesów i dążeń społeczeństwa polskiego, jednak z biegiem lat jego wpływ na życie polityczne malał. W 1983 roku instytucja została rozwiązana, co oznaczało koniec jej działalności jako narzędzia w rękach PZPR.
Bibliografia
- Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991
- Paweł Skorut: Front Jedności Narodu. Od narodzin idei do upadku, Wyd. Attyka, Kraków 2015
