Franklin Pierce (23 listopada 1804 – 8 października 1869) był czternastym prezydentem Stanów Zjednoczonych, urzędującym w latach 1853–1857.
Młodość i edukacja
Franklin Pierce urodził się w Hillsborough jako syn generała Benjamina Pierce’a. Ukończył Bowdoin College w 1824 roku i uzyskał prawo do wykonywania zawodu prawnika w 1827 roku.
Kariera polityczna
W 1828 roku Pierce rozpoczął karierę polityczną w New Hampshire, zasiadając najpierw w legislaturze stanowej, a następnie w Izbie Reprezentantów i Senacie. W 1846 roku odmówił stanowiska prokuratora generalnego, zaciągając się do wojska, gdzie awansował na generała brygady podczas wojny z Meksykiem.
W 1852 roku, jako kompromisowy kandydat, został nominowany na prezydenta przez Partię Demokratyczną, pokonując generała Winfielda Scotta w wyborach powszechnych.
Prezydentura
Pierce skoncentrował się na rozwoju infrastruktury, w tym budowie transkontynentalnej trasy kolejowej. Stworzył dwa terytoria: Nebraskę (wolną od niewolnictwa) i Kansas (praktykujące niewolnictwo), co pogłębiło konflikty wewnętrzne.
W polityce zagranicznej, jego administracja zawarła traktat z Wielką Brytanią dotyczący połowu ryb oraz negocjowała kwestie związane z Kubą. Zainicjowano również Traktat z Kanagawy, co otworzyło drogę do handlu z Japonią.
Pierce próbował ubiegać się o reelekcję w 1856 roku, jednak jego kontrowersyjne decyzje osłabiły jego pozycję, co doprowadziło do nominacji Jamesa Buchanana.
Emerytura i śmierć
Po zakończeniu kadencji Pierce podróżował po Europie. Po powrocie krytykował administrację Lincolna i był marginalizowany w życiu politycznym. Zmarł 8 października 1869 roku w Concord.
Życie prywatne
Pierce ożenił się w 1834 roku z Jane Means Appleton, z którą miał trzech synów, którzy jednak nie dożyli dorosłości.
