François Mauriac
François Mauriac (1885-1970) był wybitnym francuskim pisarzem katolickim oraz laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1952 roku.
Życiorys
Urodził się w Bordeaux, gdzie studiował literaturę. Wkrótce przeniósł się do Paryża, aby kontynuować edukację w École des Chartes, jednak szybko skupił się na pisarstwie. Debiutował w 1909 roku tomikiem poezji Les Mains jointes.
Podczas I wojny światowej pracował w szpitalu Czerwonego Krzyża, co przerwało jego twórczość. Po wojnie, w 1922 roku, opublikował powieść Le Baiser aux lepreux, która przyniosła mu uznanie. W swoich dziełach często podejmował temat konfliktów między namiętnością a moralnością.
W czasie II wojny światowej Mauriac pisał teksty antyfaszystowskie, a po wojnie stał się znanym dziennikarzem, krytykując m.in. stosowanie tortur w Algierii. Był członkiem Akademii Francuskiej od 1933 roku.
W ostatnich latach życia wydał wiele zbiorów esejów, szkiców i pamiętników. Zmarł w Paryżu, a jego prochy spoczywają na Cimetière de Vémars.
Dzieła
Mauriac pozostawił po sobie bogate dziedzictwo literackie, w tym:
Powieści
- Pustynia miłości (1925)
- Kłębowisko żmij (1932)
- Faryzeuszka (1941)
- Jagnię (1954)
Poezja
- Les Mains jointes (1909)
- Le Sang d’Atys (1940)
Eseje
- Bóg i złoty cielec (1929)
- Życie Jezusa (1937)
Pamiętniki
- Le Cahier noir (1943)
- Mémoires intérieurs (1959)
Podsumowanie
François Mauriac był pisarzem, którego twórczość w znaczący sposób wpłynęła na literaturę XX wieku, łącząc w sobie elementy psychologiczne, religijne oraz społeczne. Jego dorobek literacki obejmuje powieści, eseje, poezję oraz dramaty, a jego myśli i refleksje pozostają aktualne do dziś.
