„`html
Franciszek Szlachcic
Franciszek Szlachcic, ps. „Wicek” (ur. 5 lutego 1920, zm. 4 listopada 1990) był polskim politykiem i działaczem komunistycznym, generałem brygady MO. Pełnił liczne funkcje w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), w tym wiceministra spraw wewnętrznych (1962–1971) oraz ministra spraw wewnętrznych (1971).
Życiorys
Urodził się w rodzinie robotniczej w Jaworznie-Byczynie. Pracował jako górnik, a po wojnie związał się z aparatem bezpieczeństwa, gdzie m.in. oskarżano go o torturowanie aresztowanych. Po wojnie przeszedł szereg kursów i szkół, w tym Szkołę Partyjną przy KC PZPR oraz Wyższą Szkołę Wojskową w Moskwie.
W 1962 roku objął stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Zyskał reputację modernizatora, wprowadzając nowe podejścia w zarządzaniu i kadrze w służbach bezpieczeństwa. W 1968 roku został członkiem KC PZPR.
Polityczna kariera
W 1970 roku uczestniczył w „wydarzeniach grudniowych” na Wybrzeżu, a następnie w 1971 roku został kierownikiem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Jego rolą było koordynowanie działań w obliczu protestów pracowniczych. W 1971 roku został członkiem Biura Politycznego KC oraz sekretarzem KC odpowiedzialnym za sprawy zagraniczne.
Wprowadzał nowoczesne teorie zarządzania i dążył do liberalizacji polityki oświatowej. Był także inicjatorem analizy sytuacji ekonomicznej w kraju, a jego polityka kadrowa budziła kontrowersje.
Od 1972 do 1974 roku był członkiem Rady Państwa i posłem na Sejm PRL VI kadencji. Jego pozycja zaczęła słabnąć w 1973 roku w wyniku oskarżeń o nielojalność wobec Edwarda Gierka.
Odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy
- Order Krzyża Grunwaldu III klasy
- Krzyż Walecznych
- Medal 30-lecia Polski Ludowej
- Order Rewolucji Październikowej (ZSRR)
- Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR)
Podsumowanie
Franciszek Szlachcic zmarł 4 listopada 1990 roku. Jego wkład w politykę PRL oraz kontrowersje związane z jego działaniami w aparacie bezpieczeństwa pozostają przedmiotem badań historycznych.
„`
